"Then what?" I said

“And certain things around us will change, become easier or harder, one thing or the other, but nothing will ever really be any different. I believe that. We have made our decisions, our lives have been set in motion, and they will go on and on until they stop. But if that is true, then what? I mean, what if you believe that, but you keep it covered up, until one day something happens that should change something, but then you see nothing is going to change after all. What then? Meanwhile, the people around you continue to talk and act as if you were the same person as yesterday, or last night, or five minutes before, but you are really undergoing a crisis, your heart feels damaged…”
ـــ Raymond Carver, So Much Water So Close to Home

“I was too curious about the future to look back.”

امروز بالأخره جرأت کردم ای‌میله را بنویسم؛ بلند، صریح، بی‌رحم. نوشتم و نوشتم. پر از «تو» و «من». آخرهاش، وقتی حرف‌هام را زده بودم، تلفن زنگ زد. وسط تلفن حرف‌زدن، وقتی داشتم می‌گفتم با شلوغ‌کردنِ زندگی‌م چیزی پر نمی‌شود، فایل ورد را بستم و بدون هیچ فکری گفتم سیو نکند. می‌شد تلفن زنگ نزند و حرف‌هام را تمام کنم و بفرستم، ولی زنگ زد. صبح یک صحنه‌ی داستانم را عوض کردم، از چند روز پیش برایم مسجل شده بود که این صحنه «کار نمی‌کند»، عوضش کردم و راوی را از انفعال درآوردم. بعد نشستم پای ترجمه، بد پیش رفت. فکر کردم دیگر ترجمه هم جواب نمی‌دهد، ترجمه که همیشه گوشه‌ی امن من بوده که خودم را بسپرم به فکر دیگری، دقت کنم در دقتِ افکار دیگری، امروز بهم راه نمی‌داد. فکر کنم هنوز به متن وصل نشده‌ام. نشستم «کرول» دیدم و مدام وسطش داشتم به این فکر می‌کردم که آن صحنه‌ی داستانم هنوز درنیامده، هنوز کار نمی‌کند، دم دستی است، کلی امکانِ دیگر را دارم نادیده می‌گیرم ــ هر چند نمی‌دانم چه امکان‌هایی. نه به فکرهای یکی دیگر وصل می‌شوم، نه طبعن به فکرهای خودم.

دیروز مموآر پتی اسمیت درباره‌ی رابرت میپل‌تروپ، پارتنر و دوستِ مرده‌اش را تمام کردم. فصل آخرش، فصل مرگ رابرت بود. پتی به اندازه‌ی تمام عمر رابرت دوست او می‌ماند، تحسینش می‌کند و راهش را از او جدا می‌کند، ولی ازش کَنده نمی‌شود. آخر کتاب می‌نویسد «چرا نمی‌توانم چیزی بنویسم که مُرده را زنده کند؟» داشت گریه‌ام می‌گرفت. چگونه چیزی بنویسم که مُرده را زنده کند، یا خودش زنده باشد، وقتی حس می‌کنم خودم، درون خودم، تکه‌تکه مرده‌ام؟